Öyle bir dünya inşa ettik ki, artık hepimiz herşeyin nasıl olması gerektiğini biliyoruz. Kimin nasıl davranması gerektiğine, nasıl giyinip, nasıl konuşması gerektiğine karar veren bir kitapçık var önümüzde. Düşünmeden kabul ettiklerimizle yazdık bu kitabı. Ve kişisel önyargılarımızla. İçindeki kuralların hepsini, ya çekirdek inançlarımız belirledi ya da toplumun yargıları.

Bu kitapçığı bir kenara fırlatmak ve bir daha ona geri dönmemek mümkün mü bilmiyorum ama denemeliyiz.

Ben bir kadın değilim. Ve bir kadın gibi düşünemem. Hemcinslerimin yüzde doksanı gibi, onların duygusal tepkilerinin gerisinde gerçekten ne var, çoğu zaman anlayamam. Aslında itiraf edeyim, kadınların çoğunun, kendi tepkilerini anlayabildiklerine de inanmıyorum. Tıpkı erkekler gibi onların da ellerindeki kitapçığın kurallarına göre yaşadıklarına inanırım. Tıpkı benim gibi. Tıpkı herkes gibi.

İş hayatında eşit şartlar altında çalışmadıklarına inanmışlarsa, iş çıkışı anlaşılmaz bir hal olabilir üzerilerinde. Sevdikleri insan masayı toplamalarına yardım etmeyi akıl edememişse, yemekten sonra hüzünlü bir sessizlik çökebilir bedenlerine. Çünkü kitapta hangi durumda nasıl davranacakları yazıyor. Ve hangi durumda nasıl tepki verecekleri kolayca ezberlenebilir. Böyle davrandıkları için kimse kızamaz onlara. Herkes böyle. Onlar da herkes gibi işte. 

Bu kural erkekler için geçerli değil mi ? Tabi ki evet. Hem de bin beter detayıyla. Ama bu yazı kadınlarla ilgili. Tıpkı hayatımızdaki herşey gibi.

İşte bu yüzden "onlar" önemli. Sadece uzun boylu ve güzel gözlü olanlar değil. Üretken ve bilmese bile hissedebilen, karanlığı aydınlığa dönüştürebilen yeteneklerinden ötürü önemli.

Peki, bu kadar önemli olmaları önemli mi ? Eğer farkına varamazlarsa değil. Hem de hiç değil. Denizin derinliklerinde, bir istiridyenin kabukları arasında kilitli kalmış, dünyanın en paha biçilmez incisi, onun orada olduğunu bilmeyen ve dolayısıyla da üzerinde taşıyamayan bir kadın için ne kadar önemliyse işte o kadar önemli. Ne kadar değerli, ne kadar benzersiz olduğunun farkında değilse... kısacası, hiç önemli değil. Çünkü o, sıradan. Ve sıradan sıradandır. Kadın ya da erkek fark etmez. 

Oysa bir kadın, kendinin ne kadar değerli olduğunu bilmeli. Yapmak zorunda olduğu şeyin adeta dağları yerinden oynatmak kadar zor olduğunu fark edebilmeli. Ve buna sırtını dönmemeli, bu sorumluluktan kaçmamalı.

Ben biliyorum ki, inşa etmek zorunda olduğumuz şeyin O’na ihtiyacı var ve bunu o olmadan muhtemelen asla beceremeyeceğiz. Ama benim bilmem yetmez. O da bilmeli. Ne kadar güçlü olduğunu bilmeli. Ne kadar önemli olduğunu ve kaybedecek ne kadar az vakti olduğunu...

İçinde yaşadığımız dünyanın ve onu paylaşan toplumların refahı, üretim kapasitesi, empatisi ve doğruluğun savunuculuğu o'na bağlı... 

Kutsal kitaplarda, son zamanlar için bir kurtarıcıdan bahsedilir. Zorbalıkla, kuraklıkla, hırsızlıkla, bereketsizlikle savaşacak bir kurtarıcı. Dünyayı yeniden aydınlığa taşıyacak, duyguları ve üretkenliği ile hepimize ışık olacak bir lider.

...Kurtarıcının, bir kadın olabileceğine inanmalı. İçindeki kurtarıcı'yla barışmalı. 

Çok eski zamanlarda iki tapınak varmış. Her iki tapınağın da ustaları birbirlerinden o kadar çok nefret ederlermiş ki, kendi insanlarının, diğer tapınağın insanlarıyla konuşmalarını bile yasaklamışlar. İki tapınağın da ayak işlerini yapan iki çocuk varmış. Bir gün su kuyusunun başında iki çocuk karşılaşmış. Onların da birbirleriyle konuşmaları yasakmış. Ama ne yaparsın, çocuk işte. Biri, diğerine sormuş; "Nereye gidiyorsun ?" ve diğeri yanıtlamış : "Rüzgarın götürdüğü yere"

Soruyu soran çocuk, "pazar yerine" ya da "annemi görmeye" gibi bir cevap beklerken, böylesine felsefi bir yanıtla karşılaşınca sessizleşmiş. Ne cevap vereceğini düşünmüş ama bulamamış. Ve hiddetlenmiş. Öfkeyle arkasını dönmüş ve tapınağına doğru koşar adım yürümüş. Doğruca ustasının yanına gitmiş. Ve demiş ki; "Ne kadar da haklıymışsın. Karşı tarafın insanları ne kadar saygısız, burnu büyük ve kötü ruhlu. Seni dinlemeyip onlarla konuştuğum için çok üzgünüm. Orası bir tapınak değil, bir küstahlık evi."

Ustası çocuğu teselli etmiş. Ve demiş ki, "Sana söylenenleri dinlemezsen işte böyle olur. Ne var ki artık bunun altında kalamazsın. Yarın gene git o çocuğun yanına ve sor ona: "Nereye gidiyorsun?" de. Sana aynı cevabı verecektir. Rüzgarın götürdüğü yere diyecektir. O zaman sen de dersin ki; "Demek o kadar zayıfsın ki, bu güçsüz rüzgar bile ayaklarına hükmedebiliyor senin" 

Çocuk gülümsemiş. Bu fikri doğrusu pek beğenmiş. Ertesi gün aynı saatte aynı yerde bulmuş diğer çocuğu. Ve sormuş "Nereye gidiyorsun?" - "Mantar toplamaya" demiş diğer çocuk. 

...

Zen hikayeleri işte böyledir, ansızın biter. Ve düşünmenizi teklif eder. Siz bu hikayenin neresindesiniz ? Çocuklardan biri misiniz ? Ustalardan biri mi ? Rüzgar mı ? Tapınak mı ?

Yoksa basit bir dinleyici olabilmeyi becerebildiniz mi ?

Bazen hiç tanımadığınız birini savunmak istersiniz. Bu kişi, bir sokak kafe'sinde, yan masada oturan bir kadın olabilir. Ya da bir sinema bileti kuyruğunda tam önünüzde duran bir çocuk. (Ya da televizyonda hararetli bir münakaşanın içinde kaybolan bir adam.) Bunu neden yaptığınızı hiç düşündünüz mü ?

Bazı sabahlar, yıllardır birlikte yaşadığınız insanlara karşı daha duyarlı hissedersiniz. Bu kişi, eşiniz, çocuklarınız ya da yan komşularınız olabilir. Her sabah sadece kendi bahçenizi sularken, bu sabah komşunuzun bahçesini de sulamak istersiniz mesela. (Ya da eşinizin arabasına benzin almak istersiniz. Ya da çocuğunuzu metroya kadar bırakmak istersiniz.) Bunu neden istediğinizi hiç düşündünüz mü ?

Neleri istediğinizi biliyorsunuz. Onları neden istediğinizi hiç düşündünüz mü ? Kırmızı bir ferrari, deniz kenarında bir tatil, çikolatalı dondurma... Peki isteklerinizi neyin ateşlediğini merak edip sorguladınız mı ? 

Birini savunurken, diğerini neden savunmadığınızı... Bir iyilik yaparken, diğerini neden yapmadığınızı merak ettiniz mi ? Facebook'ta bazı post'ları "like" ederken, diğerlerini neden etmediğinizi düşünür müsünüz hiç ? Yoksa "canım istedi" diyenlerden misiniz ? "İnsanlar çeşit çeşittir" deyip uykuya dalanlardan mısınız ?

Eğer sorgulamayanlardansanız, işiniz kolay. 

Ama eğer sorgulayanlardansanız... Hangi kaynaktan beslendiğinizi hiç düşündünüz mü ? Astroloji ? Din ? Bilim ? 

Oysa hangi kaynağa başvurursanız başvurun, merak eden, sorgulayan ve önyargılarından arınabilen biriyseniz, aynı şeyi bulacaksınız: Bilgiyi, isteklerinizin kod'larını, değişimin sırrını.

Neleri neden istediğinizi, kendinize özel seçimlerinize indirgeyerek araştırdığınızda... astroloji kitaplığında yıldızları bulacaksınız. Din kitaplığında esmaları, Bilim kitaplığında kalbinizin ürettiği elektromanyetik alanları... 

Ve o zaman, değişebileceğinizi, bir papağan gibi ezberinizden temmenni etmek yerine, bir Kral gibi kalbinizde hissedeceksiniz... 

Sabah olsa. Hiç bir şey hatırlamasak. İyi olan, gülümseten, hayatımıza renk katan küçük şirin şeyler dışında, herşey ait olduğu yerde kalsa. Geçmişte. Çöp sepetinde. Unutulmuşlar kasabasında...

Gülümseyerek uyansak. Kaygısız ve günahsız. Hücrelerimizde yenilenen bütün yaratıcı kuvveler, yapabilecekleri müthiş, muazzam, olağanüstü işler için yola çıksa. Bu dünyada onları durdurabilecek hiç bir güç olmasa. 

Yaşlanmak, üzülmek, ölmek... zihnimizin kötü alışkanlıkları. Bunların hiç biri gerçek olmasa. Öyle olmasa. Zannettikleri gibi olmasa. Bütün dünyanın binlerce yıldır inandığı gibi olmasa. 

Sabah olsa. Biz denizlerin üzerinden koşarak geçsek. Bin öfkeli savaşçı, atlarından inse. Bizi görse. Gülümsese.

İstemenin sırrı bize verilse. İstesek. Ve değişsek. Ve böylece değişse bütün dünya. 

Gecenin karanlığında Inspired’in kapısından çıkıp, orman yoluna sapıyorum. Anayol’a çıkana kadar bir kaç kilometrel ıssız ve karanlık. Bir müddet sonra önümde bir araba görüyorum. Sağ tarafa döneceğini belirtmek için sinyal veriyor. Yolun ikiye ayrıldığını bu sinyal sayesinde fark ediyorum.

Arabamın yan koltuğunda mavi bir ışık yanıp sönüyor. Telefonumun orada olduğunu, bana bir mesaj gönderildiğini bu sinyal sayesinde fark ediyorum.

Yolun kenarında daha yavaş hareket eden, fosforlu, ince bir çizgi görüyorum. Yavaşlıyorum. Bu sinyal sayesinde bisikletin üzerinde bir adam olduğunu fark ediyorum.

Sinyal’ler her yerde. Kısacık bir gece yolculuğunda bile bunu fark ediyorum. Ve merak ediyorum. Yolda yürürken, biri bana tatsız bir şey ya da gülümseten bir şey söylerken, uçakta yanıma hiç tanımadığım biri otururken, gülümserken ve şikayet ederken, fark edemediğim onca sinyal, fark edebilseydim eğer, bana neler anlatmak istemişti kimbilir.

Ve düşünüyorum Her nefeste bana verilen sinyallerin, neden sadece bazılarını fark edebiliyorum ? Ve düşünüyorum... Sinyalleri görebildiğim her sükünet anımda masmavi bulutların üzerinde dans etmiyor muyum ? Ve düşünüyorum... Sinyalleri görebildiğim halde, bazen nasıl oluyor da basiretim bağlanıyor - sağa dönmem gerekirken, neden hala sola dönüyorum ? Ve düşünüyorum... Sinyalleri göremediğim yollarda ne kadar çaresiz, ne kadar kaybolmuş, ne kadar sıradan bir yolcuyum... Çok fazla düşünüyorum. 

Çocukken, herkesin hayran olduğu, çok beğendiği, anne babanızın size örnek gösterdiği, hakkında daima çok konuşulan biri var mıydı hayatınızda ? Hafızanızı yoklayın biraz. Mutlaka vardır. Hatırlayın.

Evine gittiğinizde o'nun sahip olduğu ve sizin çok imrendiğiniz şeyleri hatırlayın. Evini, arabasının modelini, rengini, flört ettiği kişinin - eşinin saçlarını, kıyafetlerini hatırlayın. En çok kullandığı kelimeleri, giydiği gömlekleri, işini, ofisini, kariyerini, tatil fotoğraflarını hatırlayın.

Ve şimdi, sahip olduklarınızı düşünün. Kendi sınırsızlığınıza koyduğunuz çıta, işte o'nun çıtası. Bir adım dahi ileriye gidemezdiniz.

(artık gidebilirsiniz)