"Kendini Tanı" - Yeryüzünde kurulan ilk okulun kapısında binlerce yıldır bu kısa cümle yazar. Belki haberiniz olmadı ama, bu okulu ben devr aldım. Kendi okulumun en yeni öğrencisiyim. Aslında tek öğrencisiyim. Çok başarılı bir ticaret yapamamış olmalıyım ki, okulun benden başka hiç öğrencisi yok. Benim okulum, öğrencisinden daha fazla öğretmeni olan dünyada muhtemelen tek okuldur. 

Öğrencisinin olmaması sizi kandırmasın. Öğretmenleri muhteşemdir. Ve derler bilirsiniz; öğrenci "ben hazırım" dediğinde öğretmen kendini gösterir. Ahlak dersini aldığım profesörüm, dün öğrendim ki boş zamanlarında taksi şöförlüğü yapıyor. Bana yemek yemeyi öğreten öğretmenim, benden 20 yaş küçük olmasına rağmen harika bir kafeterya işletiyor. Öğretmenlerimin benden daha iyi olmaları hoşuma gidiyor. Onları kıskanmıyorum. Beni gülümsetiyorlar. Beni gururlandırıyorlar.

Bütün bunlara rağmen, bir gün ben de onlar gibi olmak istemiyorum. Onların anımsattıklarıyla uyanıp kendimi tanımak istiyorum. Yaptığım şeyleri neden yaptığımı keşfetmek istiyorum. Neden hiç tanımadığım bir insanı ilk bakışta sevmeye karar verdiğimi, bir kahve sipariş edecekken rutin denilen mekanizmayı bozabilmek için neden "teşekkür ederim, ben bir şey istemem" dediğimi, randevularımı neden hep aynı cafe'de verdiğimi bilmek istiyorum.

Ben... öğrenci olmayı seviyorum. 

Koyu lacivert bir takım elbise vardı üzerimde. Çingene pembesi çizgileriyle koyu lacivert bir kravat. Toplantı odasına aldılar beni. Herkes oturmuştu. Benden sonra gelen, bej Louboutin giyen genç kadın dışında herkes.

Geniş beyaz bir masanın ortasında, çok şık bir iskemle gösterdiler. Dikkat etmezsen fazlasıyla rahat bir koltuk. Oysa özellikle böyle anlarda, dik durmak lazım. Kimsenin gözünü korkutmak için değil. Kibirli bir duruş için değil. İçinde bulunduğun an'a olan saygından ötürü dimdik durmalısın. Sadece insanların değil, eşyaların ve sohbetlerin de bütün dikkatimi hak ettiğine inanırım.

1 saatin üzerine 22 dakika konuştuk. Bazen sert cümlelerle. Bazen herkesi gülümseten kısacık kelimelerle. 

Bir adam vardı odada. Konuşulanların ve hiç konuşulmayanların her saniyesini bütün dikkatiyle içine çeken. Önemli bir sessizlik an'ında göz göze geldik. Gülümsedik birbirimize. Hiç kimse nedenini anlamadı.

İyi bir toplantıydı.

Bir cafe'ye geldiniz. Bir latte istediniz. 15 dakika geçti. Siparişiniz gelmedi. Sizden sonra yan masaya oturan 2 genç kadının kahvesi çoktan geldi. 

Bir iş toplantısına girdiniz. Bir sunum yaptınız. Kimse beğenmedi. Hemen ardınızdan söz alan arkadaşınız neredeyse aynı şeyleri söyledi. Çok beğenildi.

Yağmurlu bir gündü. Bir taksi çevirdiniz. Taksim dediniz. Çok trafik var dedi. Kabul etmedi. 2 adım sonra yaşlı bir kadın aynı taksiciyi aynı yere gitmeye ikna etti.

Şimdi söyleyin; Cafe'de garson'a, toplantıda müşteri'ye, sokakta taksici'ye mi yönelttiniz duygularınızı, yoksa kendinize mi ?

Hedefinizde garsonlar, müşteriler, şöförler varsa; Bu dünyada işini yapamayan ne çok insan var değil mi? sizi anlamayan ne çok müşteri var, ne kadar aksi olabiliyor bazı şöförler...

Baskı altındaysanız, aklınız dün olan, yaşanmış bir şeye fena halde takılmışsa, bir günde 24 saat değil de 60 dakika varmış gibi hissediyorsanız, ihtiyacınız olan her şey elinizin altında ve size verilmiş olmasına rağmen, bölünmüşlüğünüzün sonucu olarak, hayat hiç de istediğiniz gibi olmayacak.

Oysa karşınıza çıkan her problem, (büyük istisnalar dışında) emin olabilirsiniz ki, siz, en iyi siz olunca, kolayca çözülebilir.

Mesele o problemin karşısına yüzde kaç’ınızla çıktığınızdır. Sizin en iyi haliniz, siz de biliyorsunuz ki, her şeyin üstesinden gelebilecek kadar yenilmezdir. Problem dediğiniz şey, karşısında %100 siz’i bulursa, bunu hissedecek, duruşunuz karşısında eriyip yok olacaktır. Çünkü problemler duygulardan oluşur.

Ne var ki, modern dünyanın cilvesi, hayatımızın büyük bir çoğunluğunu baskı altında yönetmeye çalışırız. Dün olan ve çoktan yok olan, dünde kalması gereken onca şeyi, gitgide büyüyen, ağırlaşan bavullara yerleştirir, bu da yetmez zihnimizde düğümler atarız, sırtımızda taşırız. Bu yüzden, bırakın %100’ümüzle orada olmayı, %50’den bile medet umar, potansiyelimizi küçümser, bize verilene haksızlık ederiz.

Oysa böyle yürümez işler ve bunu siz de biliyorsunuz. Hayatın her an’ı, kendi enerjisi, kendi kimliği ile çıkar karşımıza. Bir kez daha tekrarlamak pahasına, duyguları vardır ve sezileri çok kuvvetlidir. Sizi bir bakışta tanır. Yüzde kaçınızla onu karşıladığınızı hemen anlayıverir. 

Hayatı kaç yıl yaşamış olursak olalım, unutamadığımız an’larımız vardır. Beynimize nakşedilmiş, hafıza hücrelerimize sonsuza kadar brand edilmiş resimlerimiz, ses dosyalarımız vardır. Evliyseniz “evet”  an’ını unutabilir misiniz ? Reklamcıysanız, büyük bir konkuru kazandığınız an’ı ? Futbolcuysanız, ülkenizi finallere götüren o son dakika golünü ? Peki ya ehliyet sınavınızı ? ilk öpücüğünüzü ? İlk cinsel deneyiminizi ? Bütün bu an’ların ortak bir özelliği var. Her birinde %100 oradaydınız. Dün akşam bitiremediğiniz işiniz, yarın akşam ne yemek yiyeceğiniz aklınızın ucundan bile geçmiyordu. Ve o an, işte bunu anladı. Size saygı duydu. Zihninizi, bir daha hiç unutmayacağınız şekilde sonsuza kadar kucakladı.

Yaşadığımız her an’ı ve özellikle de karşımıza çıkan problematik an’ları, Yüzde 100’le karşılayabilmek, sadece bir güç gösterisi değildir. Saygınlık, beceri, şükran gibi olguları temsil eder. En önemlisi de yanında sabrı ve süküneti getirir. Aceleciliği, paniği, korkuyu def eder. Kazanmanın, istediğiniz sonuca ulaşmanın, çözümlerin anahtarlarını avucunuzun içine bırakır.

Öyle önemlidir ki bu konu, anlar ve uygulayabilirseniz %100 olur, mümkün olan herşey.