On Sunday January 31st Arsenal played host to Manchester United at Emirates Stadium in London. While known rivals on the field the two teams came together to lend their support for (NIKE) RED. Donning (NIKE) RED laces in their boots and (NIKE) RED jackets as they took the field, the teams had one color uniting them – and that color was (RED). The fans joined forces too, spreading the message of ‘Lace Up Save Lives’. Even Emirates Stadium turned (RED) for the day, with (RED) messaging all over, giant (NIKE) RED laces tying the stadium together and red goal-nets made of (NIKE) RED laces. While Manchester won the game 3 to 1, it was a victory for all, spreading the message of hope and awareness for the AIDS crisis in Africa.

Bir program seyrediyorum yabancı bir kanalda : "HOPE FOR HAITI NOW" Bono ve Wyclef - büyük depremden sadece bir kaç saat sonra düşlemişler, 10 gün sonra canlı yayında, 62 ülkede, 194 kanalda, apple sponsorluğunda - dijital platformda. (Malesef Türk kanallarında değil - ama Fox Life'da)

Amerikan donanması başta olmak üzere bir çok ülke, helikopterleriyle, deniz kuvvetleriyle, askerleri ve sivil toplum örgütleriyle Haiti'de. Sadece WFP tarafından teslim edilmiş tam 5 milyon öğün yemek gönderilmiş, Ironik bir durum çünkü depremden önce günde sadece tek öğün yiyebilen Haiti insanı, bu deprem sayesinde sabah ve akşam düzenli olarak yemek yiyebilecek.

Bu deprem... Bu büyük felaket, bir sonraki jenerasyonun kurtuluşu aslında. Gelişmiş ülkelerin ekranlarında Haiti var artık. Yardım kuruluşlarının nasıl çalıştığını bilenler bilir, bir felaket merkezi haritaya alındığında büyük bir yolsuzluk çıkmazsa, kolay kolay terk edilmez ama haritaya girebilmek büyük şans ister (ya da malesef... büyük bir felaket) Gelişmiş ülkelerin medya share'i bu yüzden önemlidir. Air time önemlidir. Böyle bir trajedi "share" hak eder.

HOPE FOR HAITI onemli bir program. 2 özel insanın hayal gücü, organizasyon kabiliyeti ve medya desteği sayesinde kendi başlarına asla başa çıkamayacakları bu korkunç deprem, bundan 10 yıl sonra doğacak bir Haiti'linin kaybedilmiş şansını ona geri verecek. Ne derler bilirsiniz : God works in mysterious ways. Bu deprem, binlerce insanın yaşamını bitirirken, onbinlercesine yeni bir fırsat sunuyor.

Babam, Malawi adında problemlerle dolu bir Afrika ülkesinin fahri konsolosu. Haiti bizim için sıradan bir olaydan daha önemli. Seyrettiklerimiz, okuduklarımız, düşündüklerimiz, bizi bu gece, bir yetenek yarışmasını seyretmekten uzak tutuyor. Malawi, aynı Angola, Etyopya, Gabon gibi, sesini yükseltemeyen, gelişmiş ülkelerin air time'ı için savaşamayan, büyük bir felaket olmadan fark edilemeyen, kilitli bir ülke. Haiti'yi seyrederken buruk bir gülümseme var bizde. Üzüntü ve ümit yanyana. Haiti'de bir ümit var artık.

Hope for Haiti.

Levent'te yeni bir ofise taşındık. Burası sessiz bir yer. Ağaçlar var, gürültü yok. Daha büyük bir mekan, daha büyük sorumluluklar ve şüphesiz çok daha büyük hedefler var her tarafta. Bu zamanda "delilik" diyenlere aldırmadan, yüksek bir tempo ve güleryüzlü insanlar var etrafımda. Birkaç gün aradan sonra birkaç satır yazmak istedim. Karşıma bu resim çıktı ve bu satırlar döküldü hiç beklemeden. Bu resme baktığınızda aklınızdan geçen ilk şey yokuşun dikliği mi, denizin serinliği mi? (yoksa yolculuğun kendisi mi?) It'll be an amazing journey

Bir davetiye gelir önünüze. Tarihi ve yeri belirtilmiş özel bir gece için çağırılıyorsunuzdur. Zarif bir el yazısı “Katılabilirseniz bize onur verirsiniz” diye bitirir altın yaldızlı bordo davetiyeyi.

 

Hep gitmek istediğiniz, görmek istediğiniz bir yerdir burası. Üstelik bütün sevdikleriniz oradadır.  Ev sahibi’ne (deyim yerindeyse) aşıksınızdır. Çok sever, takdir eder, biraraya gelebilmek için fırsat kollarsınız. Üstelik bu gece seçkinlere aittir - sadece birkaç kişi vardır etrafta.

 

Küçük puntolarla bir not yazar davetiyenin altında : smokin ve beyaz gömlek zorunludur.

 

Böyle bir davetiye geldi önüme. Şimdi smokinimi hazırlıyorum. Beyaz gömleğim zaten hazırdı – malum yılbaşı gecesi, insan beyaz giyer.

 

Nerden çıktı şimdi bu demeyin. Şu küçük not üzerine yazıyorum ; “Smokin zorunludur”

 

Özel bir davet, büyük saygı beslediğiniz çok değerli bir ev sahibi, göz kamaştırıcı bir mekan ve tam da yılbaşında… Anı koleksiyonunuz için ne güzel bir parça değil mi ? Ama ne kadar isterseniz isteyin, küçük puntoları gözden kaçırırsanız, kumaş pantolonla, bu partiye giriş izni yok. Giderseniz, içeri giremeden dönersiniz. Yapacağınız, çok çok kavga etmektir kapıdaki görevliyle. Dönersiniz, televizyon seyredersiniz evinizde...

 

Hayat bu davetiyeyle kendini hatırlattı bana. Çok istediğimiz şeyler olmuyorsa, küçük puntoları okuyamadığımız için olabilir mi acaba ?

 

Ben gidip smokinimi giymeliyim. Çünkü bu partiye mutlaka gitmeliyim.

 

Fenerbahçe Acıbadem Voleybol takımının dünyaca ünlü yıldızı Gamova, Türkiye’de sadece olağanüstü bir sporcu olarak kalmayacak.

Gamova ilk roportajini geçen hafta gerçekleştirdi ve şimdi daha fazlası için hazır.