Kestirme olsun dedim. Mezarlıkların arasından geçtim. Yalan söyledim - geçemedim. Hızla yürürken, bir kare durdurdu beni. Elio'nun bir sözü, hayat buldu karşımda. Ben gideceğim yeri unuttum. Bu mutlak hareketsizliği seyrede durdum. Bir kaç dakika geçti, sonunda cüret ettim, bu kareyi çekiverdim. İşte bu satırları o anda yazdım ben...

"...Gerçek bir lider'in en önemli güç kaynağı, mutlak hareketsizliğindedir..." demişti. Aklıma krallar, başbakanlar, şirket sahipleri, kulüp yöneticileri gelmişti. Oysa hiç birinde hareketsizlik görememiştim. Her an bir şeyin peşinde koşturuyorlardı. Daima bir sonraki randevunun telaşı içindeydiler. Hareketsizlik neredeydi ?

Belki de lider'i değil, liderliği aramalıydım. Neyse ki karşımda duruyordu. Bu defa geceden kalma bir sarhoş ya da uyuyakalmış bir sokak insanı, bir berduş ya da bir derviş kılığında...

Durdum. bir kenarda sessizce seyrettim. O bedeni değil, o ruh halini seyrettim. Mevlana'nın zıtlıklarını, Yang'in çocuklarını, Elio'nun krallığını seyrettim. Bedenleri değil. Ruh hallerini...

Yin gibi görünen bu yang adam, işte bana bunları düşündürttü. Yazmıycaktım. Bana kalsın demiştim. Lakin Gonca, "Black + White = 1" dedi, yazıverdim.

Bir kaç tuşa dokundum ama hala hareketsizim. Liderlik hevesimden değil, Rab sevgimden. Dünyanın hareketlerini tersine çevirebilecek o müthiş sırrı, bir mezarlığın köşesinde uyuya kaldığını iddia eden şu dervişe giydiren, beni durduran, hayatı durduran, o mutlak gücün sahibi yüzünden.

 

 

işte o bir çırpıda yazılan kısa blog yazılarından biri;

Sabahın 5'inde, Göcek'te, ıslak, sabah kokulu çimenlerin üzerinde bir minder vardı. Üzerinde de ben. Karşımda da yemyeşil ağaçlar. Arkasında da kocaman dağlar. Yukarıda da açık lacivert bulutlar...

Sabahın 11'indeyse odamda tanımadığım insanlar, kameralar, mikrofonlar. Masamda takım elbiseli bir adam. Uçuşan kağıt parçaları, susmayan telefonlar, kanallarda geçen alt bantlar...

Şimdi Levent'teki bir ofiste, odaların kapılarından birini açıp Göcek'teki bir çiftliğe geçebilecek miyim ona bakmalıyım.

 

...çünkü Desdemona Othello'nun zenginliğidir, Desdemona herkesin sahip olmak istediğidir, o, kara Othello'nun beyaz kuğusudur. Bu denli hırçınlaşmasında, ona destek olan duvarların yıkılışı vardır.

Herkesin gizli, aşikar karşısında savaştığı bir yaşamda ona kollarını açan bu tek kişinin ona ihanet etmesi ölüm demektir. Sonuçta bir zehir olarak görülen ihaneti kendinden uzaklaştırmak için Desdemona'yı öldürür. Onun ölümü kendi ölümünü de beraberinde getirir.

işte bu yüzden, ölmemek gerekir, öldürmemek gerekir...

Gözlerinizi açtığınızda, bir şarkıya uyandığınız olur mu hiç ? Sabahın ilk görüntüleri, eski bir Sinatra ritmiyle dans eder mi bazen ? Gülümsetir mi sizi, hiç bir sebep yokken ?

"...regrets ? I had a few. Then again, too few to mention" 

işte böyle diyordu mavi gözlü adam, doğruldum yatağımdan. Sinatra, her şeyi, kendi bildiğim gibi yaptım derken ne demek istemişti acaba ?

Bir kaç saniye geçti, gözlerimin bulanıklığı geçti. Herşey netleşti, rüyamı hatırladım. Annemle dans ediyordum. Üzerinde koyu yeşil bir elbise, bir yaz akşamı, çimenlerin üzerinde...

Sabahın ilk dokunuşlarına inspiration derler. Paha biçilmezdir. Peşini bırakmamak gerekir. Giyindim. I-phone'umu yanıma aldım. Frank'i de buldum. Anneme gittim. Kapıyı açtı, kulaklarına kulaklıklarımı taktım. Üzerinde gül kurusu vardı. Gözlerimi kapattım, her şeyi yeşile boyadım.

...

Uzun lafın kısası... rüya gördüyseniz, gerçeği görmüş olabilirsiniz. Tek yapmanız gereken, rüyanızın peşinden koşmak.

 

şu an neredesiniz ? ne yapıyorsunuz ? kiminlesiniz ?

istediğiniz her yere gidebilseniz, istediğiniz herşeyi yapabilseniz, hayal ettiğiniz herşeye sahip olabilseniz, şu an'ınızı değiştirir misiniz ? Öyleyse cennette değilsiniz !

Cennet, dünyaları verseler, şu an'ımı değişmem dediğiniz yerdir.

İlham, bu akşam bir dilenci çocuğu gibi giyinmişti. Arabanın ön camına yapışıp içimize işledi, para bile istemeden çekti gitti. 5 yaşlarında sütlü kahve bir velet gibiydi. Kısacık saçlarının rengi, uzun kollu, yırtık kazağına çok yakışmıştı. Bu kadarı fazla iyiydi. Kendini çabuk ele verdi.

Daha önce hiç bir kitapta yazılmayanlar derken neyi kastetmişti, işte bunu konuşuyorduk. Yağmur yağdı. Trafik durdu ve ilham, arabanın ön camına yapışıverdi. Bir dilenciye para vermek mi doğruydu... vermemek mi ? Yoksa bu sorunun cevabı daha önce hiç bir kitapta yazmıyor muydu ?

...

Her an bir şey oluyor hayatımızda. Her saniye bir seçim. Münih'e uçuyorsunuz. Trenle mi ineceksiniz şehire, yoksa taksiyle mi ? Bu sorunun cevabı, yazmıyor hiç bir kitapta.

Zihnimizin ezber arşivleri var ve bir de gökyüzünün gizemli ilham hazinesi... Bu ikisinden biri yönetiyor her anımızı. Bazen biri, çoğu zaman diğeri.

Bir önceki Münih seyahatinizin taxi şöförü sadece Almanca konuştuysa mesela ve toplantı bu yüzden zamanında başlamadıysa, zihninizin arşivi sizi çarçabuk tren'e yönlendirir... Ama tren gelip kapıları açılınca önünüzde, binmezseniz, ve o uzun merdivenleri gerisin geriye çıkarsanız ve bindiğiniz taksinin Kamerunlu şöförü, kendi köyüne su kuyusu açtırmak için sizin temsilcisi olduğunuz derneğe başvurmuşsa 2 hafta önce... gülümsersiniz. İlham, bir kaç dakika önce trenin kapılarını kapatmış, leziz bir buluşma ayarlamıştır sizin için.

...

Her yeni nefes alış, teninize dokunan her yeni olay, sorulan her yeni soru, ya arşivden karşılık bulacaktır ya da gökyüzünün gizemli hazinesinden. Bazen birinden, çoğu zaman diğerinden...