Bazen bu dünyanın "mutlaka olması gerekenleri" zaman hapishanesinde uzun yıllar beklemek zorunda kalıyor. Senin görmen yetmiyor. Elinde imkanların olması bir şeyi değiştirmiyor. Hiç kimseye ihtiyacın olmaması, tek başına dahi yapabiliyor olman, o kesinlikle yapılması gereken şey için kimseye bağımlı olmaman, bir şey ifade etmiyor.

Yatay bir dünyada yaşadığın sürece, bazen... beklemek gerekiyor !

Como... Filmlerde gördüğün kadar güzel, göremediğin kadar kalabalık kasaba. Milano'ya bir nefes uzaklıkta. Ve biraz yukarıya doğru çıkarsan, tepelerde bir yerde, küçük bir köy var. Adını hatırlamıyorum, küçük bir gösteriyi seyrettikten sonra yanına gidip tanıştığım adamı hatırlıyorum; Aaron Craig. Yazar, oyuncu, yönetmen, müzisyen... Kısacası "çok yetenekli" dürüst adam. Üstelik iyi de bir aşçı. 

Haftasonu Istanbul'daydı. "Power Of Acting" için... İnsanın içine işleyen, duygularını yükselten, maskelerden arındırıp, gerçeğe doğru cesaretle sürükleyen çok özel bir workshop için. 

...ve cumartesi gecesi, çok yetenekli bir başka özel ruh ile, Claire Colb ile, sadece 15 kişilik bir mutlu azınlık için, unutulmaz bir oyun sergiledi. 

Onları seviyorum. Yaptıkları işi seviyorum. Bu kursa katılan insanları seviyorum. Seviyorum yükseklerde dolaşan herkesi ve herşeyi. 

işte size, herkesin, ama "herkesin" hiç düşünmeden cevaplayabileceği bir soru : Ne ?

Bugün "ne" yapıyorsun ? Öğle yemeğinde "ne" yiyelim ? Bu kadına "ne" yazalım ?... Ne kadar kolay değil mi ? işte bu yüzden, herkes bir şey yapar. Hiç düşünmeden yapıverir. Çünkü hayatın "ne" kısmı pek kolaydır. Düşünmene gerek yok. Yap gitsin. 

"Nasıl" tarafı biraz daha zordur. Mesela "Bugün biraz iş yapalım" derseniz, ya da "öğle yemeğine fırında makarna" yiyelim" ya da "bu kadından indirim isteyelim", iş gelir bunu "nasıl" yapacağınıza. Bakın, bu kısmı pek kolay değildir işte. Düşünmek gerekir. Bir yol bulmak, araştırmak, üzerinde yatıp kalkmak gerekir. En azından fırında makarna'nın tarifini almak gerekir. Lakin bütün zorluklarına rağmen, çoğumuz bunu da beceririz. Nasıl'ını bulur, yapıveririz. 

Bir aşaması daha vardır ama herşeyin. "neden" diye bir kelime vardır, kendi yaptığımız eylemlerde çok sık sormayız bunu kendimize. "Neden" bugün iş yapmalıyız merak etmeyiz. Oysa vardır bir sebebi. "Neden" fırında makarna çekmiştir canımız, üzerinde durmayız. Oysa vardır bir sebebi. O kadından "Neden" indirim istemek gelmiştir aklımıza, düşünmeyiz. indirim demek daha çok kazanmak demek deriz. Oysa vardır indirim istemenin bile bir sebebi. 

"Neden" önemlidir doğrusunu isterseniz. Mesela düşünüyorum ben şimdi. "Neden" yazdım bütün bunları diye. Bulduğumuz şey, kucaklar bazen hepimizi. 

Cuma günü, ajans hayatımızda 2 önemli hareket vardı. İkiye bölüneceğimizi düşünenler de vardı ama öyle olmadı işte. Çoğalmayı başardık. Çünkü biz, çok az insana nasip olan büyük bir lütuf ile ödüllendirilmiş insanlarız. Biz... yaptığımız işi "çok" seven, aynı anda daha fazla yerde olabilenleriz. 

Adobe ile başladı günümüz. Tanıdıklarımız zaten öyle ama yeni tanıştıklarımızla da sanki yüzyıllardır beraberiz. Jason, Terry ve Paul... (Onlara evangelist de diyebilirsiniz) 3 yabancı toprak adamı, bu kadar mı hergün evinizdeymiş gibi olur, bu kadar mı egolardan arınmış, bitmek tükenmek bilmez, cool, calm and collected olur. Yaratıcı güç'le bu kadar mı kolay blend edilir ?

Kanyon'daydık. 300 kişi gelsin, gülümseriz demiştik. Ya 500 oldu ya 1000. O kadar kalabalıktı ki içerisi, saymaktan vaz geçtik. Çok sevindik ve herşeyin bir öğle yemeğinde konuşulduğunu düşününce, bize çarçabuk güvenen Zeynep'e dünyanın en zor bulunan ama çok güzel bir duygusunu vermek istedik. (ve umarım bize güvenen hiç kimseyi mahcup etmedik.)

...

Saat 3 oldu. HP'deydik. Bir toplantının bitimine 45 dakika kala, içeri biz girdik. 40 kişiydiler. Belki biraz fazla. Bazılarını ilk kez tanıdık. Ama aynı şey gene oldu. Sanki bir ömür boyu berabermişçesine bizimleydiler ve biz de onlarla. Bana bir söz verdiler ve sözlerini de tuttular. Arttılar. Eksilmediler ve eminim ki hatırladılar. Çünkü liderlik böyle bir şeydir. Sorumluluk gerektirir. Söz vermek yetmez. Sözünü tutmayı gerektirir.

Bitince... ve ben izin isteyince, kapıda beni bekleyen Filiz'e, Serkan'a, Oya'ya, Berrin'e, Tolga'ya bir şey söylemek istedim. Utandım, söyleyemedim. Neyseki bir blog'um var benim. Kendime gelince, işte buradan yazıveririm. Siz, kendimi değerli hissetmemi sağlıyorsunuz. Teşekkür ederim :)

Unutmuşsun. Hay Allah! Bu nasıl oldu ? Oysa hatırladığında, her şey nasıl da hemencecik oluverirdi. Unutkanlık... senin can düşmanın.

Farkında mısın, en zor kasaları açan şifreyi biliyordun sen. Seni aramasını istediğin adamı nasıl da iradesiz bırakırdın... Yağmurlu bir Cuma öğleden sonrası, adımını atar atmaz seni karşılayacak taksi şöförü nasıl çağırılır biliyordun. 

Unutkanlık... senin can düşmanın !