21 / 22 Aralık'ta, Formulamedia'nın bir eğitim semineri var. Asla (asla) kendimin konuşmacı olduğu seminerler hakkında tek bir kelime bile yazmam. Bunu kişisel reklam açıkgözlülüğü olarak görür ve yapanlara da sitem ederim. Öyleyse bu defa neden ayıpladığım şeyi yapıyorum ? Anlatayım : Bu seminerde benden çok daha önemli eğitmenler var. Ve onların değerini bilen biri olarak sizinle paylaşmak istiyorum.

Bu tarihlerde Istanbul'daysanız, vaktiniz varsa, hayalinizde pazarlama ile, reklamcılık ile, dijital inovasyon ile ilgili bir kariyer varsa, bu seminere katılmanızı öneririm. Siteye girip kim kimdir öğrenebilirsiniz ama ben size 3 kişiyi, kendi gözlerimle tanıtmak isterim.

O haftasonu gelirseniz, Ahmet Durul ile tanışacaksınız. Reklamcılık bu ülkede henüz "yok"ken, O vardı. Mc Cann gurubunun kurucularındandı. Biz bir çok şeyi o'ndan öğrendik. Gün geldi, konkurlarda karşı karşıya geldik ama rekabet, o'na olan saygımızı zerre kadar azaltmadı. O bir beyefendi, bir pazarlama gurusu, kendini saklayan bir felsefecidir. Anılarını anlatsa, hiç bir kitapta yazılmayan öyküler edinirsiniz.

Eğer gelirseniz, Mert Başar ile tanışacaksınız. O benim eski bir müşterim, School of Learning'de, elit öğrencilerimi teslim ettiğim, eğitmen ortağım, çok önemli bir telekomünikasyon devi'nin pazarlama ve yeni teknolojiler amiralidir. Bir gsm markası, upuzun bir stratejinin temellerini atarken, o'nun önderliğinde, dünyanın en önemli stratejistlerinden biriyle haftalarca çalışmış ve bugün istisnasız hepimizin diline pelesenk olmuş "müthiş" bir kelam, bir tını, bir duygu keşfetmiştir. Konuşmaya başlasa, hiç bitmesin istersiniz.

Siz de orada olursanız, Salih Tahir ile tanışacaksınız. Kelimeleri özenle seçen, cok okuyup devamlı öğrenen, ben bilirim deyip yarıda bırakmayan, kibirden, küstahlıktan uzak ama bazı şeyleri hepimizden daha iyi bilen bu adam, sizi tarihin belki de hiç bilmediğiniz koridorlarında maharetle dolaştıracak, bildiğinizi sandığınız şeyleri size yeniden öğretecek, şaşıracak ve hayran kalacaksınız. 

Diğer eğitmenleri henüz tanıma fırsatı bulamadım. Insallah o gün tanışacağım, ama eminim bu üç çok özel insan kadar büyüleyicidirler.

Bu yazıyı yazma ihtiyacı duymamın sebebini de anlatmak istiyorum. Artık ortalıkta çok fazla eğitim var. Ve özellikle genç kitlenin aklı karışıyor olabilir. Hangisinden ne fayda edinebileceğini kestiremiyor olabilir. İşte bu yüzden bu satırlar karar vermenizde yardımcı olsun istiyorum. Asıl işleri eğitmenlik olmayan bu zaman fakiri, çok yoğun ve çok bilgili insanlar, para kazanmak için değil "sizin için" bir haftasonlarını feda ediyorlar ve tek amaçları, içinizden birinin, sadece birinin, hayatına dokunabilmek ve zaten içinizde var olan o büyük potansiyeli açığa çıkaran elçilerden biri olabilmek.

Bu tarihlerde buradaysanız, mutlaka gelin. 

www.formulamedia.net 21

Dubai'deyim. Madison'un misafiriyim. Küçük ama arı gibi çalışkan insanların, yoktan varettikleri işlerin içindeyim. Kocaman bir ajansın parçasıyken, "artık kendi yoluma" diyenlerin ülkesindeyim. 

Huzur var bu ajansın içinde. Belki büyük, gösterişli bir toplantı odaları yok ama huzur var işte. Ve bu... bazen herşeyden daha önemli değil mi ? 

Para kazanmak için çalışmak gerekir derler. Biraz da şans. Birkaç önemli bağlantı.

Huzur bulmak için ne gerekir hiç düşündünüz mü ? Hayatınızın huzurlu anlarını ayırsanız zihninizin bir köşesine. Sorguya çekseniz onları. "Anlat" deseniz, siz nasıl doğdunuz diye... Anlatırlar mı ?

Ben öyle yaptım. Kendi huzur anılarımı aldım karşıma. Sordum siz nasıl doğdunuz diye. Herşeyi yazamam buraya. Ama yazabildiklerim işte burada :

Kabul ettiğimde. Teslim olduğumda. İkna etmek, dil dökmek, savaşmak zorunda kalmadığımda. Çok önceleri yaşadığım bir şey, yepyeni, ışıl ışıl, güzelim bir kıyafetle karşıma çıktığında.

Her söylenene inanıp kendimi kandırmakla, kalbimle dans eden işaretler arasında fark var. Bunu görebilip savrulmadığımda, ama gene de rüzgarın götürdüğü yere kadar gittiğimde. 

Huzur. Sen, aramakla bulunmazsın biliyorum. Ama hep seninle olmak istiyorum. 

Bu adada çok fazla insan yaşamaz. Hele bu köyde, tek tük insan yaşar. Bu kısa boylu, tıknaz, al yanaklı, sevimli adamı daha önce hiç görmemiştim.

Oysa gece gündüz bu yolları arşınlarım. Bu köyün içinden yıllardır geçerim ben. Buranın yerlisi olduğu besbelli, yaşı da pek genç olmayan bu adamla nasıl oldu da hiç karşılaşmadım bugüne kadar. 

Bana baktığını, gülümsediğini, benimle konuşmak için yolumu kestiğini fark edince, "Uh" dedim. Tebessüm ettim aynı o'nun gibi. Konuşasım geldi. Konuştum. "Kimsin sen ?" dedim. "Nasıl oldu da daha önce hiç görmedim senin gibi gül yüzlü bir adamı"

Gülümsemesi gözlerinin içine yansıdı. Daha da sevimli oldu bir anda. Kendine has o Kıbrıs aksanıyla fısıldadı kulağıma "Sen böyle olduğun için böyle gördün beni" dedi. "Aksi bir adam olsaydın, mendebur bir adam keserdi yolunu. Pek hoşuna gitmezdi bu karşılaşma"

Maraton...

Inspired ailemiz için son derece ciddi bir iş'ti. Ama benim tembelliğim üzerimdeydi. Bir adım geriden bakmak istedim. 

Takımıma olan güvenimden midir yoksa işime öyle mi gelmiştir bilmiyorum (ya da itiraf edemiyorum.) Ama ben bir adım geriden bakmak istedim.

Yaklaşık 200.000 kişi vardı. Bir bakan, iki Belediye başkanı, birkaç milletvekili... Hepsi eşofmanlı. 

Bir ceo, bir şirketin bütün üst düzey yöneticileri, avukatlar, zincir yöneticileri... Hepsi eşofmanlı.

Sanatçılar, komedyenler, down sendromlu müzisyenler... Hepsi eşofmanlı.

Kapıcılar, bakkallar, doktorlar, mühendisler, öğrenciler, işsizler... Hepsi eşofmanlı.

Ayrı ayrı değildiler. Her grubun kendine has bir rengi yoktu. Bir köşede toplanmadılar. Farklı bir lisan konuşmadılar. Hangi partiye oy attıkları belli değildi. Herşey bittiğinde aynı merkezde toplandılar. Şarkı söylediler. Hiç tanımadıkları insanların çocuklarını kucaklarına alıp resim çektirdiler.

Çok bir güzel bir gündü. Öyle sıradan bir gün değildi. Rengarenktiler.

Nasıl bir labirentteyiz ? Hiç kaçış yolu yok mu ? Bir basamak çıksak, neden bin atlı takılır peşimize. İzimizi kaybettirmenin bir yolu yok mu ?

İsteyip de yapamamak... ve bir bahane, bir suçlu bulmak, umursamadan, vicdan azabı çekmeden, kurban etmek için kendi günahlarımıza... Ve bu sayede hiç öğrenememek, hangi derede boğulduğumuzu...

Hangi cehennemdeyiz, yakıtı tembellik ve umursamazlık olan ?

Kim bilir kaç günahsızın adını verdik olmayan itibarımız zarar görmesin diye... Kim bilir ne bedeller ödedik biz, farkında olmadan...

Ne muhteşem bir hayat bekliyordu bizi kimbilir, bu kadar sıradan olmasaydı seçimlerimiz… Kimbilir... kimdik biz, ne ışıltılı, ne karşı konulmaz...