Çok şey biliyorum, pek az şey anlıyorum. Pek az şeyin iç yüzüyle yüzleşebiliyorum. "Anladım" dediklerim için bile, kimseye söz veremem - dünya her gün bana beni hatırlatıyor : Neyi anladıysam ötesi var. (Ötesinin de ötesi var)

Ve bu yüzden, uzun süredir kimseye, gerçek anlamda hiç bir şey anlatmama gayreti içindeyim. Soranlar hariç, hiç kimseye... Onlar aksini iddia edebilir, hiç susmadığımı, çenesi düşük, hikayeden bir adam olduğumu iddia edebilir, hatta bir pazar sabahı bu cümleyi suratıma vurup benimle alay bile edebilir. Ama hiçkimseye...

Güzel bir yolculuk bu. Ya da... "yolculuktu" mu demeli. Tadını çıkartıyordum. Ah. Evet. Biraz... kalabalık içinde yalnızlık. Ama cennetteydim işte. Sorarsan söylerim. Dinleyen için kul köleyim. Dinlemeyene, sıcak çikolata tadında bir gülümseme. Kızmak yok. Gücenmek yok. Kırılmak yok. Kırmak ? Hmm... bazen. Ama sonra... anında pişmanlık. Kaçırdığım sapağa - elimdeki herşeyi bırakıp geri dönmekten başka merhem yok. Binbir tövbe - kilometrelerce düştüğüm tepeye, santim santim yeniden tırmanma.

Peki ne oldu bana ? Özlem vardı yanımda. Anlamadım. Anlasam, susar verirdim nefsimin söz hakkını. Kendi büyümü kendim bozdum.

O günden beri anlatmak peşindeyim. Oysa, "Ne benzeri var, ne zıttı"

Üstelik... anlasam... hiç anlatır mıyım ?